Selamlar,


Ben 16 yaşındayım. 12-11 yaşımdan beri pornografi ve mastürbasyon bağımlısıyım. Bağımlılığım kendimi keşfetmemle başladı. Benim için çok masum bir şeydi ilk başta. Kendimi böylesine tatmin edebiliyor olmak bana verilmiş bir hediye gibi geliyordu. Şükür bile ettiğimi hatırlarım. Bu süreç çok sürmedi ama. Sanıyorum bir yarım yıl sonra yaptığım şeyden iğrenmeye başlamıştım. İğrenmeye başladım başlamasına ama bununla beraber -hatta biraz daha evvelden- pornografi ile tanıştım. Bu yüzden de neyi yapmak istemediğim -daha doğrusu kendime istemediğimi söylediğim- pek de fark etmiyordu. İşte o zamandan beri kendime sözler veriyorum. Fakat hala verdiğim sözlerin ve ısrarlı eylemlerimin altında ezilmeye devam ediyorum.

Ailem dinini önemseyen, görevlerini yerine getirmeye çalışan bir aile. Ben de dini ve varoluşsal sorular sormayı, üstüne düşünmeyi severim. İnançlıyım ve kendimce dinimi yaşamaya çalışıyorum. Bu konuda hiç baskı, ısrar görmedim. Sosyal ilişkiler konusunda sıkıntım yok. İnsanlarla iyi anlaşıyorum ve yeni ilişkiler kurabiliyorum. Okul hayatım şimdiye kadar hep ortalamanın üstünde oldu. Birçok hobim var.

Uzun zamandır düzenli olmasa da günlük tutuyorum. Zihnimi boşaltmam konusunda bana çok yardım ediyor çünkü insanlarla sorunlarımı konuşmayı pek sevmiyorum. Geçmiş notlarımı ne zaman açsam ekseriyetle pornodan bahsettiğimi görüyorum. Kimi zaman pişmanlık, kimi zaman neşe, kimi zaman tahammülsüzlük... biliyorsunuz işte. Demem o ki hayatıma bir göz attığımda uzun vadede en çok canımı sıkılan, aklıma takılan derdim porno. Başka bir şey göremiyorum.

Fakat bunun nedeni dertsiz tasasız bir hayata sahip olmam değil. Hepimiz bir şeyler yaşıyoruz nihayetinde. (Biraz saçma olacak belki ama) bu konuda kendimi yüzme bilmeyen bir balık gibi hissediyorum çoğu zaman. Dipsiz bir okyanusta yüzme bilmeyen bir balık. Yıllardır çırpınıyorum ama boğulmaya, su yutmaya devam ediyorum. Sanki çırpındıkça batıyor, battıkça çırpınıyorum. Bu duruma canım çok sıkılıyor çünkü biliyorum ki yüzebilmek için gerekli donanıma sahibim. Kuyruklarım, solungaçlarım yerinde, kafam çalışıyor ama başaramıyorum. Nerde yanlış yapıyorum, bilmiyorum. Acaba yeteri kadar çırpınmıyor muyum, yoksa kuyruğumu mu yanlış sallıyorum ya da gerekli güce sahip değilim miyim? Şayet bunlardan biriyse bile kendi kendime bunu nasıl keşfedeceğim? Hadi diyelim keşfettim, nasıl düzelteceğim? Tek başımayım nihayetinde aydınlanma mı bekleyeceğim? Sahi tek başımayım, yapayalnızım bir de. İyi güzel burada insanlar var, hapishanemin dışına baktığımda konuşacak başka insanlar da var. Ama bu konuya gelince yine yapayalnız kalıyorum. İçimde bir şeyler haklı çıkmak istiyor, çözüm bulmak istiyor ama danışabileceği tek şey yine kendim. Dipsiz, büyük bir okyanusta, hiçliğin ortasında. Hiçbir şey insanın ruhuna hiçlik kadar ağır baskı yapmıyor. Ve bu konuda resmen hiçliğin ortasındayım. Ne yapacağını, nasıl yapacağını bilmeyen bir balık gibi işte.

Denemekten değil belki ama umut etmekten yoruldum artık. PBKY kitabının akademideki versiyonunu alamadığım için buradakini okudum. Onun da çevirisi biraz sıkıntılı olduğu için defalarca okudum. Mantığını anladım. Anladığımı düşünüyorum en azından. Karşımda bir bağımlı olsa anlatabilirim belki. He ama o da yetmedi, Allen Car ın orijinal kitabını da okudum. Alışkanlıklar, bağımlılıklar hakkında başka şeyler de okudum. Ama artık görüyorum ki bilmek de yetmiyor. Resmen kendi kendimi öldürüyorum ve bu beni çok sıkıyor. Sıktıkça daha da zarar görüyorum. Umursasam başarısızlığın kamçıları, umursamasam vicdanımın çığlıkları... Yok işte çıkamıyorum içinden.

İşte bu sebeplerden ötürü yazmak istedim. Şurada iki üç beş bir şey anlatmayı epey zamandır planlıyordum. Bir türlü eyleme geçememiştim ama. Tam olarak ne bekliyorum bu yazıyı yazarak bilmiyorum ama bana neyin iyi geleceğini de bilmediğim için yazıyorum. En azından karşında birisi olduğunu hayal etmekten daha gerçekçi geliyor bu .

Sevgiler...

Sürekli olarak insanın çevresinde hiçlik, zamandan ve mekândan mutlak anlamda yoksun bir boşluk vardı. İnsan bir aşağı bir yukarı gidip geliyordu ve onunla birlikte düşünceler de bir aşağı bir yukarı, bir aşağı bir yukarı gidip geliyordu, sürekli gidip geliyordu. Fakat sonuçta düşüncelerin de, ne kadar herhangi bir özden yoksunmuş gibi görünürlerse görünsünler, bir destek noktasına ihtiyaçları vardır, aksi takdirde dönmeye ve anlamsız bir biçimde kendi etraflarında çember çizmeye başlarlar; onlar da hiçliğe dayanamazIar. İnsan bir şey bekliyordu, sabahtan akşama kadar bekliyordu ve hiçbir şey olmuyordu. İnsan tekrar tekrar bekliyordu. Hiçbir şey olmuyordu. İnsan bekliyor, bekliyor, bekliyordu, düşünüyor, düşünüyordu, şakakları ağrımaya başlayana kadar düşünüyordu. Hiçbir şey olmuyordu.

Genişletmek için tıklayın ...

Stefan Zweig - Satranç

Selamlar bazen sadece okumak yetmiyor deneyim tecrübe de gerekiyor herşeyi ilk seferinde elde etseydik acaba ne zevki kalırdı veya elde ettikten sonra pek bir anlamı kalır mıydı diye düşünmüyor değilim relapse ola ola düşe düşe hatta belki de en dibi bile göreceğiz mesele halla umudumuzu kaybedip kaybetmemek bence...
ne yazık ki bağımlılık olayını kime açsam anlaşılmıyor beni ancak benim kadar acı çekmiş biri anlayabilir yeniden doğup dimdik duracağız hayata karşı inanıyorum

Ant900' Alıntı:

Selamlar bazen sadece okumak yetmiyor deneyim tecrübe de gerekiyor herşeyi ilk seferinde elde etseydik acaba ne zevki kalırdı veya elde ettikten sonra pek bir anlamı kalır mıydı diye düşünmüyor değilim relapse ola ola düşe düşe hatta belki de en dibi bile göreceğiz mesele halla umudumuzu kaybedip kaybetmemek bence...
ne yazık ki bağımlılık olayını kime açsam anlaşılmıyor beni ancak benim kadar acı çekmiş biri anlayabilir yeniden doğup dimdik duracağız hayata karşı inanıyorum

Genişletmek için tıklayın ...

Doğru söylüyorsunuz ama ben zaten bir kaç aydır mücadele etmiş bir halimle söylemiyorum ki bu sözleri. Dediğim gibi yaklaşık 5 yıldır, ilk başladığımdan beri, bununla mücadele ediyorum. Dibi de gördüm, görüyorum, ama öyle zamanlarım da oldu ki uzun süre temiz de kaldım. Bu forumda kazandığım meydan okumalar da oldu, 90 a vurduğum günler de oldu. Ama nihayetinde yine burda olmak beni bitiriyor. Bu amansız tekrarlar canımı sıkıyor. “Denizdeki balık” örneğini de bu yönden genişletmeye çalışmıştım bir yandan.

Hocam öncelikle 16 yaşınızda bu kadar olgun bir şekilde kendinizi açıklayabilmeniz kendinizi geliştirdiğinizi, belli bir bilgi birikimine sahip ve farkındalık sahibi olduğunuzu gösteriyor. Bu yüzden ötürü sizi tebrik ediyorum. Ergenliğinizin en üst raddeye eriştiği dönemdesiniz bu dönemde bu tarz bağımlılıkları bırakmak ayrı bir zorluk teşkil ediyor. Şahsen bu durumda yalnız olamamalısınız gidin arkadaşlarınıza ailenize neler yaşadığınızı anlatmayın fakat insanların görebileceği forumlarda süreç şeklinde paylaşmanız faydalı olabilir. Onun dışında benim görüşüm bu tamamen bir enerji meselesi(spiritüel öğretilere inanmam tamamen teşbih olarak kullandım) bu enerjinizi nerede nasıl tüketmek size kalmış. Birçok kez yalnızlığınızdan bahsetmişsiniz tasviriniz bile sizin yalnızlığınızı belirtiyor. 5 yıldır bu mücadeleyi sürdürüyorsanız birçok şeyi biliyor ve araştırmışsınızdır o yüzden göreceğiniz bir çok tavsiyeye zaten önceden vakıfsınızdır. Tek önerim yalnızlığınızı düşünmeyin bu konuda yalnız asla değilsiniz bir çok insan bağımlılığa sahip ve bu bağımlılıklar yıkılıp yerine daha nitelikli alışkanlıklar inşa edilebilir. Sizi güzellemek gibi bir amacım yok, mücadele hiçbir zaman kolay değil ve içsel motivasyon, irade çok önemli. İradeyi bir kasa benzetiyorlar çoğunlukla, asıl zorlandığınız anlarda daha da gelişen ve daha zor durumlarla başa çıkabilecek düzeye ulaşması için yol ayrımlarında daha akıllıca karar verebilmeniz için bir anlaşma, ritüel veya ifade geliştirmeniz yardımcı olabilir. Odysseus anlaşması gibi. İnançlı olduğunuzu belirtmişsiniz, bu yalnızlığınızı paylaşabilecek bir Allah'a sahipsiniz. Rica ediyorum forum kullanmak istemeseniz bile Allahla sohbet edin gerçekten inandığınız ve kudretine güvendiğiniz bir varlık sizi bu yolda eşlik edebilecek en yüce şeydir. İbadet veya meditasyonun da bireysel farkındalıkta çok büyük yardımları olduğuna inanıyorum. Saygılarımla

Yaşadığın duyguları 1,5 sene öncesine kadar ben de hissediyordum, o zamanlar hep uyuyor gibiydim. Bunun sebebi muhtemelen ergenliğe girince her şey birden sonsuz anlam kazanıyor ve bunu beynin kabullenmesi zaman alıyor. Yazdıklarından belli ki kültürlü, zeki birisin. Sana önerim hissettiğin boşluğu ve hiçliği kabullenme, sevme. Kendine hayatını bir süre bile olsa adayabileceğin bir şey bul. Yakında sınava gireceğinden derslere odaklanabilirsin bunun dışında sporu da tavsiye ederim hissettiğin o yoğun duyguları çok güzel boşaltır üstüne bir spor arkadaşı da bulursan müthiş olur.

İradesizliğin yüzünden kendini suçlama daha hayata yeni adım attın sayılır. Kendine sağlam bir disiplin, karakter edinmeye çalış. Dediklerim belki biraz soyut kalıyor ama o yaşadıkların üstüne düşünülecek kadar ciddi sorunlar değil çoğunlukla ergenlik yanılsaması bunu anlatmaya çalışıyorum. Umarım yardımcı olabilmişimdir

Çok teşekkür ediyorum yanıtlarınız için. Aslında bu yazıyı yazarkenki bir amacım da o kadar da yalnız olmadığımı kendime göstermekti. Kanıtlamak istiyordum bunu kendime. Bana öyle geliyor ki bu bağımlılıktan sıyrılmamın en iyi yolu kendimi tanımam. Kendimi tanımak için de hislerini başkalarına anlatmaya çalışmak çok işe yarıyor bazen. Üstüne bir de bunu okuyup yorumlayacak birileri varsa hazine gibi oluyor benim için. Yoksa zaten “hiç duymadığım farklı bir şey, sihirli bir değnek” falan beklediğim yok. Çok minnettarım bu bağlamda.

Feitan' Alıntı:

Dediklerim belki biraz soyut kalıyor ama o yaşadıkların üstüne düşünülecek kadar ciddi sorunlar değil çoğunlukla ergenlik yanılsaması bunu anlatmaya çalışıyorum

Genişletmek için tıklayın ...

Hocam bir yıl önce ben de kendime aynen bunu diyordum. Böylelikle motive etmeye çalışıyordum kendimi. “Baksana etrafında kimsede pornodan gözle görülür bir hasar yok. İnternette de o kadar üstüne düşmemişler. Tamam insanın bir döneminde nüksediyor belki ama sonrasında belki güleceğim bir şey haline gelecek. Başarısızlığı bu kadar büyütmenin ne manası var? Bu ergenliğinin getirdiği, yabancı olduğun için kontrolü zor olan arzulara verdiğin aşırı tepkiler sadece. Artık erkenden yatağa gitmek senin için ne kadar basit bir şeyse, bu da öyle olacak zamanla.” gibisinden çıkarımlar yapıyordum kendimce. Denemekten vazgeçmemek için.

Ama sonra daha dikkatli baktım etrafıma. Gördüm ki “diğerleri” de o kadar masum değilmiş. Porno olmak zorunda değil bu ama etrafımdaki bir çok insanın “delice” tutulduğu çok fazla şey var. Bu “şeyler” hem onları yönetiyor hem de tüketiyor. Hepsi de bazı dönemler bunların üstesinden gelmeye çalışıyor ama nerdeyse her zaman hüsranla ve umutsuzlukla sonuçlanıyor bu deneyişler. Sonra kendimi 20-25 li hatta 40 lı yaşlarda böyle zavallı hayal ettim, korktum. Dediğim gibi bu bugün porno olur, yarın oyunlar olur sonra sigaraya dönüşür vs. bu önemli değil. Ama bir yerde ipleri elime almam lazım, bunu yapmak istiyorum. Ve bunu mümkün olduğunca çabuk yapmak istiyorum. Çünkü bunu normal ve geçici gördükçe yerine yenilerini doldurmak kolaylaşacak biliyorum. Çünkü kaybettiğim her zamanın benim için bir zarar olduğunu biliyorum. Ben hedefleri olan bir insanım. Bu sefer kendime sormaya başladım, “Madem o kadar da kafaya takılası ve mühim bir şey değil bu, neden hala kurtulamadın?”

Açıklaması zor ama aşağı yukarı böyle bir ikilemin içerisindeyim. Bu konuda bu kadar “derin” hissetmemin sebebi bu. Yoksa düşündüğüm, dert yandığım tek şey bu değil yani.

western53' Alıntı:

Hocam bir yıl önce ben de kendime aynen bunu diyordum. Böylelikle motive etmeye çalışıyordum kendimi. “Baksana etrafında kimsede pornodan gözle görülür bir hasar yok. İnternette de o kadar üstüne düşmemişler. Tamam insanın bir döneminde nüksediyor belki ama sonrasında belki güleceğim bir şey haline gelecek. Başarısızlığı bu kadar büyütmenin ne manası var? Bu ergenliğinin getirdiği, yabancı olduğun için kontrolü zor olan arzulara verdiğin aşırı tepkiler sadece. Artık erkenden yatağa gitmek senin için ne kadar basit bir şeyse, bu da öyle olacak zamanla.” gibisinden çıkarımlar yapıyordum kendimce. Denemekten vazgeçmemek için.

Ama sonra daha dikkatli baktım etrafıma. Gördüm ki “diğerleri” de o kadar masum değilmiş. Porno olmak zorunda değil bu ama etrafımdaki bir çok insanın “delice” tutulduğu çok fazla şey var. Bu “şeyler” hem onları yönetiyor hem de tüketiyor. Hepsi de bazı dönemler bunların üstesinden gelmeye çalışıyor ama nerdeyse her zaman hüsranla ve umutsuzlukla sonuçlanıyor bu deneyişler. Sonra kendimi 20-25 li hatta 40 lı yaşlarda böyle zavallı hayal ettim, korktum. Dediğim gibi bu bugün porno olur, yarın oyunlar olur sonra sigaraya dönüşür vs. bu önemli değil. Ama bir yerde ipleri elime almam lazım, bunu yapmak istiyorum. Ve bunu mümkün olduğunca çabuk yapmak istiyorum. Çünkü bunu normal ve geçici gördükçe yerine yenilerini doldurmak kolaylaşacak biliyorum. Çünkü kaybettiğim her zamanın benim için bir zarar olduğunu biliyorum. Ben hedefleri olan bir insanım. Bu sefer kendime sormaya başladım, “Madem o kadar da kafaya takılası ve mühim bir şey değil bu, neden hala kurtulamadın?”

Açıklaması zor ama aşağı yukarı böyle bir ikilemin içerisindeyim. Bu konuda bu kadar “derin” hissetmemin sebebi bu. Yoksa düşündüğüm, dert yandığım tek şey bu değil yani.

Genişletmek için tıklayın ...

Yanılsama dediğim boşluk olarak bahsettiğin hislerdi yoksa porno, sosyal medya vb bağımlılık yapan şeyler tabii ki de zararlı ve bunlardan ne kadar uzak durursan o kadar özgür olursun. Sorunların tabii ki gözünde büyük olacak bu insan olmanın gerekliliği ama neyin gerçekten hayatını etkileyeceğini neyinse geçici ufak etkiler yaratacağının farkında olman gerekli ki daha mantıklı kararlar verebil.