Dostlar merhaba,
Şu an anlatacağım şeyin kendimce doğru olduğuna inanıyorum fakat başka görüşlerde almak istedim.
Son zamanlarda -1 ay- kırmızı hap kavramıyla tanıştım ve bunu beni gerçekten inanılmaz şekilde değiştirmeye başladı. Bu kırmızı hap mantığını bilenler varsa beni daha iyi anlayacaktır diye düşünüyorum. Bu konuyla ilgili her gün araştırma yaptım ki hala yapıyorum. Asıl olaya gelmem gerekirse, geçen senenin yani 2022'nin kasım ayında tanıştığım bir kız vardı. 2 yıllık üniversitenin son yılını okuyordu ve İzmir'de yaşıyordu -ben Ankara'da yaşıyorum.- Twitch üzerinden tanıştık daha sonra Instagram'a geçtik. Gece 3-4 hatta 5'e kadar konuşurduk böyle aylarca devam etti. Hazırlık okuduğum için ve ünilerde online olduğu için konuşacak birileri çok fazla olmadığından -yine de konuştuğum kızlar vardı- ben de durdurmadım bu sohbeti lakin bir süre sonra şunu fark ettim. Kız beni tamamen friendzone'a koymuş ve sadece ilgisini veyahut konuşma ihtiyacını benden karşılıyordu. Zaten sosyal biri değildi, dürüst olacağım hayattan çok beklentisi de yoktu kızın. Tamamen amaçsız, düz yaşayan biriydi. Bu karakter bana tam tersti fakat kendimden ödün veriyordum, sırf onunla sohbet edeyim diye bu hayata sıkı sıkıya bağlı, amaçları olan kendimi geri plana atıyordum. Kırmızı hapı aldıkça ne kadar ezik bir beta olduğumu bir diğer deyişle ne kadar cepte keklik olarak göründüğümü fark ettim. Bu fark edişlerimin sonucunda kıza yazmamaya başladım bazen 1 hafta yazmıyordum bazen 3 gün. Ama kız sanıyorum ki beni kaybetmemek adına Insta'dan bir şeyler gönderiyordu yazmadığım zamanlar. Adeta ben buradayım, eski sen yani bana ilgi bombardırmanı yapan sen neredesin der gibi. (Dipnot düşmek isterim, konuşmamızda nasılsın, günün nasıl geçti gibi soruları hep ben sorardım ve hatta bazen karşılık olarak bana sormazdı bile, şu an hatırlayınca aslında benliğime ne kadar acınası bir darbe vurduğumu fark ediyorum.) Özgüvensiz biri değilim, tipim yerinde ve kızlara ulaşabileceğimi düşünmeme rağmen bu kızı bir türlü bırakamıyordum. Neden inanın bilmiyorum. Belki kıza ulaşamadığımdan, sırf ona ulaşmak için aylarca çabalama gereksinimi duyduğumdan bırakamadım. Kırmızı hapta ilerledikçe kendimin, maskülenliğimin ve olmam gereken kişinin farkına varıp gücümü toplamaya çalıştım kızı her yerden bloklamak için. 2-3 gün önce sporda basarken kendime YETER ARTIK dedim. Bu arada kız asla wpye geçmiyordu, özel hayatını benim paylaştığım kadar paylaşmıyordu. Nasıl farkına varmadım bu kadar kullanıldığımın aklım almıyor. Aylarca, aylarca konuştum. Eğlendirdim, güldürdüm kızı. Bazı zamanlar beni geri çektiğini düşünüyordum çünkü hep şikayet eder, erkekleri gömer ve hayattaki umutsuzluğundan bahsederdi. Bu bazı zamanlarda yazma hissim gitsede yine o yazdığında her şeyi unutup deli gibi yazardım. Şaka gibi neyse, yeter artık dediğim evrede telefonu alıp hiçbir şey demeden her yerden engelledim. Hiçbir şey yazma gereksinimi duymadım çünkü daha fazla ezik, beta, sırf kıza yaranmak için feminist rolüne bürünen erkek durumuna düşme ihtimalini istemiyordum. Bir tür bağımlılığım olduğu için kadına no contact uyguladım diyebiliriz.
Bu yaptığım hareket olması gereken hareket miydi sizce?
Ekstra olarak bir şeyler söylemek istiyorum, isteyenler okumayabilir.
Sakın ama sakın birine bağlanmayın özellikle genç yaşlarınızda hocam, potansiyelinizi asla yitirmeyin. Kendinizin farkına varın, friendzone'a düştüğünüzde s*ktir çekip gitmeyi bilin çünkü bu zone'dan çıkılmaz ve çıkmadığınız her dakika kız sizi kullanacaktır taaa ki bir sevgili bulana kadar. Korkacaksınız vazgeçmekten evet, seçenekleriniz olmayabilir ondan başka ve bırakmak istemeyeceksiniz. Bu doğal ama bırakmak zorundasınız. Yalnız olmak, kullanılmaktan iyidir.
Sevgiler.
Şu an anlatacağım şeyin kendimce doğru olduğuna inanıyorum fakat başka görüşlerde almak istedim.
Son zamanlarda -1 ay- kırmızı hap kavramıyla tanıştım ve bunu beni gerçekten inanılmaz şekilde değiştirmeye başladı. Bu kırmızı hap mantığını bilenler varsa beni daha iyi anlayacaktır diye düşünüyorum. Bu konuyla ilgili her gün araştırma yaptım ki hala yapıyorum. Asıl olaya gelmem gerekirse, geçen senenin yani 2022'nin kasım ayında tanıştığım bir kız vardı. 2 yıllık üniversitenin son yılını okuyordu ve İzmir'de yaşıyordu -ben Ankara'da yaşıyorum.- Twitch üzerinden tanıştık daha sonra Instagram'a geçtik. Gece 3-4 hatta 5'e kadar konuşurduk böyle aylarca devam etti. Hazırlık okuduğum için ve ünilerde online olduğu için konuşacak birileri çok fazla olmadığından -yine de konuştuğum kızlar vardı- ben de durdurmadım bu sohbeti lakin bir süre sonra şunu fark ettim. Kız beni tamamen friendzone'a koymuş ve sadece ilgisini veyahut konuşma ihtiyacını benden karşılıyordu. Zaten sosyal biri değildi, dürüst olacağım hayattan çok beklentisi de yoktu kızın. Tamamen amaçsız, düz yaşayan biriydi. Bu karakter bana tam tersti fakat kendimden ödün veriyordum, sırf onunla sohbet edeyim diye bu hayata sıkı sıkıya bağlı, amaçları olan kendimi geri plana atıyordum. Kırmızı hapı aldıkça ne kadar ezik bir beta olduğumu bir diğer deyişle ne kadar cepte keklik olarak göründüğümü fark ettim. Bu fark edişlerimin sonucunda kıza yazmamaya başladım bazen 1 hafta yazmıyordum bazen 3 gün. Ama kız sanıyorum ki beni kaybetmemek adına Insta'dan bir şeyler gönderiyordu yazmadığım zamanlar. Adeta ben buradayım, eski sen yani bana ilgi bombardırmanı yapan sen neredesin der gibi. (Dipnot düşmek isterim, konuşmamızda nasılsın, günün nasıl geçti gibi soruları hep ben sorardım ve hatta bazen karşılık olarak bana sormazdı bile, şu an hatırlayınca aslında benliğime ne kadar acınası bir darbe vurduğumu fark ediyorum.) Özgüvensiz biri değilim, tipim yerinde ve kızlara ulaşabileceğimi düşünmeme rağmen bu kızı bir türlü bırakamıyordum. Neden inanın bilmiyorum. Belki kıza ulaşamadığımdan, sırf ona ulaşmak için aylarca çabalama gereksinimi duyduğumdan bırakamadım. Kırmızı hapta ilerledikçe kendimin, maskülenliğimin ve olmam gereken kişinin farkına varıp gücümü toplamaya çalıştım kızı her yerden bloklamak için. 2-3 gün önce sporda basarken kendime YETER ARTIK dedim. Bu arada kız asla wpye geçmiyordu, özel hayatını benim paylaştığım kadar paylaşmıyordu. Nasıl farkına varmadım bu kadar kullanıldığımın aklım almıyor. Aylarca, aylarca konuştum. Eğlendirdim, güldürdüm kızı. Bazı zamanlar beni geri çektiğini düşünüyordum çünkü hep şikayet eder, erkekleri gömer ve hayattaki umutsuzluğundan bahsederdi. Bu bazı zamanlarda yazma hissim gitsede yine o yazdığında her şeyi unutup deli gibi yazardım. Şaka gibi neyse, yeter artık dediğim evrede telefonu alıp hiçbir şey demeden her yerden engelledim. Hiçbir şey yazma gereksinimi duymadım çünkü daha fazla ezik, beta, sırf kıza yaranmak için feminist rolüne bürünen erkek durumuna düşme ihtimalini istemiyordum. Bir tür bağımlılığım olduğu için kadına no contact uyguladım diyebiliriz.
Bu yaptığım hareket olması gereken hareket miydi sizce?
Ekstra olarak bir şeyler söylemek istiyorum, isteyenler okumayabilir.
Sakın ama sakın birine bağlanmayın özellikle genç yaşlarınızda hocam, potansiyelinizi asla yitirmeyin. Kendinizin farkına varın, friendzone'a düştüğünüzde s*ktir çekip gitmeyi bilin çünkü bu zone'dan çıkılmaz ve çıkmadığınız her dakika kız sizi kullanacaktır taaa ki bir sevgili bulana kadar. Korkacaksınız vazgeçmekten evet, seçenekleriniz olmayabilir ondan başka ve bırakmak istemeyeceksiniz. Bu doğal ama bırakmak zorundasınız. Yalnız olmak, kullanılmaktan iyidir.
Sevgiler.
Son düzenleme:
sağol
