Merhaba herkese. 17 yaşındayım ve sınav senemdeyim. 3.5 yıldır pmo bağımlısıyım ve aynı zamanda bazı dönemlerde pmoya ek olarak aşırı derecede dizi ve youtube izleme gibi sorunlarım var. Son iki yıldır bir değişime ihtiyacım olduğunu ,eğer değişmezsem hiçbir zaman istediğim şeyleri ekran başında zaman öldürerek elde edemeyeceğimin idrakındayım. Ama bazen yetmiyor işte farkında olmak... Ve aynı zamanda bu stresin ,pmonun verdiği eziklik hissinin yan etkisi olarak (psikolojik) da ort. her 15 dakika da bir çoğunlukla şiddetli olan kaşıntı ataklarım var.
Bağımlılıklarımdan kurtulmayı isteme sebebim gelecekteki beni hayallerini gerçekleştirememiş, sefil bir şekilde görmekten korkmam. Bu yüzden 11.sınıfta ders çalışmaya başladım, her şey iyiydi ama disiplinimi sağlayamadım , örnek olarak, her hafta başı diyordum ki artık disiplinli olucam! kendime yeni bir şans verdim! diyip ilk 3-4 gün aşırı üretken relapse olmayan birisiyken cuma...cmt...pzr... tam bir çöküştü . Her şeyin sıfır olduğu ve kendimi suçlayıp çok fazla merhametsiz davrandım. Bu döngüyü en az 50 kez yaşamışımdır. Ve artık kendime gram inanmıyorum ,yarın markete gidecem desem dahi gidip gitmeyeceğimden şüphe ediyorum. Bu duygu beni her geçen gün ezdi ve ezmeye devam ediyor.
YKS sınavına ilk 5 ay gerçekten sabırla çalıştım ama sonrasında pes ettim yukarda bahsettiğim kendine güvenmeme hali ve ezikliğime dayanamadım aslında iyi gitmeme rağmen. Sonrasında kendime beddua edercesine şunları söylediğimi hatırlıyorum; "keşke depresyon tanım olsaydı ya da içki bağımlısı ya da sigara bağımlısı olsaydım da birine anlatıp yargılanma korkusu olmadan, destek alabilseydim." 8burada demek istediğim asla, bu sorunları küçümseyip siz zaten kolayca anlatıyosunuz yardım alıyosunuz diyip saygısızlık yapmak değil, sadece çok çaresiz hissettiğimden) Çünkü şu an kimse bana yardım edemez kendimden başka, ama ben artık kendimde yardım edebilmek için en küçük bir güvence dahi görmüyorum." bunu dediğim an kendimden vazgeçtim, gerçekten kendimi hayal kırıklığına uğratmaktan artık o kadar korkmuştum ki deneme cesaretine dair hiçbir şey kalmadı içimde.
Böylelikle 3 ay geçirdim bu 3 ayda da 53 dizi, sayısız pmo ve youtube videosuyla geçti, sırf korkaklığımdan, kendimle düşman olmamdan.
Şimdi de sınava 1 ay var, tekrardan denemek istiyorum. Tabii öyle özgüvensiz bir çukurdayım ki, bunu demem bile mucize gibi geliyor şu an.
Mezuna kalmam sorun değil benim için, aslında bu düşünce tüm endişelerimi yok ediyor ,kendime güvenimi sağlıyor. Ancak ailemin emeklerini düşününce kendimi yarı yolda bırakmamdan dahi daha üzücü oluyor ve buna ek olarak da ,başkalarının ne diyeceği. Çünkü ilk beş aylık çalışmamda kazanacağımdan çok emindim ve etrafımdakileri de inandırmıştım. Ama şu an durumum böyle işte.
son 1 ayda çalışsam kendime güven sağlarım bak oluyo işte en sonunda 1 haftadan uzun süre disiplinli oldun diyip mezuna rahatça kalabilmek (demek ki yapabiliyomuşsun, o yüzden bir yılda da yapabilirsin) için çalışmalıyım diye düşünüyorum. Amacım biraz garip gelebilir ama amacım ilk 2k yapmak fln olsa bu sefer sadece umutsuzluğa boğulurum.
Ne yapacağımı, kendime nasıl güveneceğimi hiç bilmiyorum
Bağımlılıklarımdan kurtulmayı isteme sebebim gelecekteki beni hayallerini gerçekleştirememiş, sefil bir şekilde görmekten korkmam. Bu yüzden 11.sınıfta ders çalışmaya başladım, her şey iyiydi ama disiplinimi sağlayamadım , örnek olarak, her hafta başı diyordum ki artık disiplinli olucam! kendime yeni bir şans verdim! diyip ilk 3-4 gün aşırı üretken relapse olmayan birisiyken cuma...cmt...pzr... tam bir çöküştü . Her şeyin sıfır olduğu ve kendimi suçlayıp çok fazla merhametsiz davrandım. Bu döngüyü en az 50 kez yaşamışımdır. Ve artık kendime gram inanmıyorum ,yarın markete gidecem desem dahi gidip gitmeyeceğimden şüphe ediyorum. Bu duygu beni her geçen gün ezdi ve ezmeye devam ediyor.
YKS sınavına ilk 5 ay gerçekten sabırla çalıştım ama sonrasında pes ettim yukarda bahsettiğim kendine güvenmeme hali ve ezikliğime dayanamadım aslında iyi gitmeme rağmen. Sonrasında kendime beddua edercesine şunları söylediğimi hatırlıyorum; "keşke depresyon tanım olsaydı ya da içki bağımlısı ya da sigara bağımlısı olsaydım da birine anlatıp yargılanma korkusu olmadan, destek alabilseydim." 8burada demek istediğim asla, bu sorunları küçümseyip siz zaten kolayca anlatıyosunuz yardım alıyosunuz diyip saygısızlık yapmak değil, sadece çok çaresiz hissettiğimden) Çünkü şu an kimse bana yardım edemez kendimden başka, ama ben artık kendimde yardım edebilmek için en küçük bir güvence dahi görmüyorum." bunu dediğim an kendimden vazgeçtim, gerçekten kendimi hayal kırıklığına uğratmaktan artık o kadar korkmuştum ki deneme cesaretine dair hiçbir şey kalmadı içimde.
Böylelikle 3 ay geçirdim bu 3 ayda da 53 dizi, sayısız pmo ve youtube videosuyla geçti, sırf korkaklığımdan, kendimle düşman olmamdan.
Şimdi de sınava 1 ay var, tekrardan denemek istiyorum. Tabii öyle özgüvensiz bir çukurdayım ki, bunu demem bile mucize gibi geliyor şu an.
Mezuna kalmam sorun değil benim için, aslında bu düşünce tüm endişelerimi yok ediyor ,kendime güvenimi sağlıyor. Ancak ailemin emeklerini düşününce kendimi yarı yolda bırakmamdan dahi daha üzücü oluyor ve buna ek olarak da ,başkalarının ne diyeceği. Çünkü ilk beş aylık çalışmamda kazanacağımdan çok emindim ve etrafımdakileri de inandırmıştım. Ama şu an durumum böyle işte.
son 1 ayda çalışsam kendime güven sağlarım bak oluyo işte en sonunda 1 haftadan uzun süre disiplinli oldun diyip mezuna rahatça kalabilmek (demek ki yapabiliyomuşsun, o yüzden bir yılda da yapabilirsin) için çalışmalıyım diye düşünüyorum. Amacım biraz garip gelebilir ama amacım ilk 2k yapmak fln olsa bu sefer sadece umutsuzluğa boğulurum.
Ne yapacağımı, kendime nasıl güveneceğimi hiç bilmiyorum
Son düzenleme:
