Arkadaşlar herkese Selamlar öncelikle. Konudan bağımsız , size bir şey danışmak istiyorum. Görüşleriniz benim için önem taşıyor. gören herkes mutlaka olumlu , yada olumsuz yanıt bırakmasını rica ediyorum. Birazcık içinde bulunduğum durumdan bahsetmek gerekirse
Bir tane kız arkadaşım vardı , çoook eskilere dayanıyor. ilk ve tek aşkım diyebilirim. Bu kız arkadaşla hatırladığıma göre 12 yaşımda tanıştım yaz ayıydı, okullar tatildi. Günün birinde arkadaşlarım beni dışarı çağırdı. Parka gittik ve gerçekten ilk görüşte aşk nedir onu gördüm görür görmez kala kaldım zaten. O an asla aklımdan çıkmıyor velhasıl siteye taşınmış yeni bir kişi. tanıştık tabiki ,ben aşırı derecede heyecanlıyım. gel zaman git zaman , sürekli gözüm onda ne yapıyor , ne ediyor inceliyorum. Hal haraketlerini davranışlarını ezberleyecek kadar iyi gözlemliyorum. ve o zamanki düşünce bu kız benim aynım yani kız halim. Tamamen kopya gibiyiz. bu beni daha çok etkiliyor onu düşünmediğim an olmuyor şu anda olduğu gibi. zaman geçti biz oradan taşınmak durumunda kaldık kızla küsmüştük. Ve ben ona duygularım hakkında 1 kelime bile söyleyememiştim. Bu benim büyük pişmanlığım. taşınacağımız gün evde ağlamıştım. sessiz sessiz içime içime , ağlamıştım abimle o zamanlar aynı odada kalıyorduk. Duymasınlar , konuyu öğrenmesinler diye. yastığa suratımı gömüp ağlamıştım. Yeni siteye taşındık , unuturum dedim oraya gitmem olur biter dedim. Taşındığımızda 14 yaşımdaydım kendimi daha olgun hissediyorum. Gayet olağan şeyler olarak karşılıyorum. falan her neyse bir mühlet sonra. Gerçekten aklımdan çıkmaya başladı hani her gün acaba napıyor , ne ediyor nasıl gidiyor demiyorum da haftada 1 gün geliyor aklıma ve o anıda geçiştiriyorum acı çekiyorum diye. Yaş biraz daha ilerledi tabi başka kız arkadaşları bulmaya karar verdim. Ondan başkasınıda sevebilirim diye düşündüm. Ve tanıştım bir sürü kızla ama sorun şu ki şu an yaşım 24 6 7tane ciddi denebilecek türde ilişkim oldu. hepsini toplasak ona olan ilgimin %1lik kısmını doldurmaz. böyle bir sorun var her neyse kısacası platonik aşkım beni aşırı derecede etkiledi. hala kurtulamadım bu beladan kimseye bir şey hissedemiyorum. 1 hafta ilgili olabiliyorum 2. Haftası bütün hislerim kayboluyor asıl konuya gelecek olursak
Ben platonik aşkımı buldum araştırdım baya. Şahsına ait bir sosyal medyaya denk gelmedim. Ama psikolog olduğunu öğrendim. Ve nerede çalıştığınıda son 2 haftadır aklımda randevu alıp , gidip olan biteni anlatıp , rahatlamak istiyorum herhangi bir beklentim yok. aklımda hikayemi anlattıktan sonra , evlendirme dairesine gideceğiz tarzına bir durum yok. içinde bulunduğum şu berbat bataklıktan kurtarır umudu var. sizce böyle bir şey yapmalı mıyım, yoksa kıza karşı aşırı kabalık mı etmiş olurum emin değilim. kafam aşırı karışık , kurtulamıyorum bir türlü. yorumların hepsini dikkate alacağım. siz benim yerimde olsaydınız ne yapardınız? Lütfen düşüncelerinizi belirtmeyi ihmal etmeyin benim için aşırı önem taşıyor şimiden herkese teşekkürler
Bir tane kız arkadaşım vardı , çoook eskilere dayanıyor. ilk ve tek aşkım diyebilirim. Bu kız arkadaşla hatırladığıma göre 12 yaşımda tanıştım yaz ayıydı, okullar tatildi. Günün birinde arkadaşlarım beni dışarı çağırdı. Parka gittik ve gerçekten ilk görüşte aşk nedir onu gördüm görür görmez kala kaldım zaten. O an asla aklımdan çıkmıyor velhasıl siteye taşınmış yeni bir kişi. tanıştık tabiki ,ben aşırı derecede heyecanlıyım. gel zaman git zaman , sürekli gözüm onda ne yapıyor , ne ediyor inceliyorum. Hal haraketlerini davranışlarını ezberleyecek kadar iyi gözlemliyorum. ve o zamanki düşünce bu kız benim aynım yani kız halim. Tamamen kopya gibiyiz. bu beni daha çok etkiliyor onu düşünmediğim an olmuyor şu anda olduğu gibi. zaman geçti biz oradan taşınmak durumunda kaldık kızla küsmüştük. Ve ben ona duygularım hakkında 1 kelime bile söyleyememiştim. Bu benim büyük pişmanlığım. taşınacağımız gün evde ağlamıştım. sessiz sessiz içime içime , ağlamıştım abimle o zamanlar aynı odada kalıyorduk. Duymasınlar , konuyu öğrenmesinler diye. yastığa suratımı gömüp ağlamıştım. Yeni siteye taşındık , unuturum dedim oraya gitmem olur biter dedim. Taşındığımızda 14 yaşımdaydım kendimi daha olgun hissediyorum. Gayet olağan şeyler olarak karşılıyorum. falan her neyse bir mühlet sonra. Gerçekten aklımdan çıkmaya başladı hani her gün acaba napıyor , ne ediyor nasıl gidiyor demiyorum da haftada 1 gün geliyor aklıma ve o anıda geçiştiriyorum acı çekiyorum diye. Yaş biraz daha ilerledi tabi başka kız arkadaşları bulmaya karar verdim. Ondan başkasınıda sevebilirim diye düşündüm. Ve tanıştım bir sürü kızla ama sorun şu ki şu an yaşım 24 6 7tane ciddi denebilecek türde ilişkim oldu. hepsini toplasak ona olan ilgimin %1lik kısmını doldurmaz. böyle bir sorun var her neyse kısacası platonik aşkım beni aşırı derecede etkiledi. hala kurtulamadım bu beladan kimseye bir şey hissedemiyorum. 1 hafta ilgili olabiliyorum 2. Haftası bütün hislerim kayboluyor asıl konuya gelecek olursak
Ben platonik aşkımı buldum araştırdım baya. Şahsına ait bir sosyal medyaya denk gelmedim. Ama psikolog olduğunu öğrendim. Ve nerede çalıştığınıda son 2 haftadır aklımda randevu alıp , gidip olan biteni anlatıp , rahatlamak istiyorum herhangi bir beklentim yok. aklımda hikayemi anlattıktan sonra , evlendirme dairesine gideceğiz tarzına bir durum yok. içinde bulunduğum şu berbat bataklıktan kurtarır umudu var. sizce böyle bir şey yapmalı mıyım, yoksa kıza karşı aşırı kabalık mı etmiş olurum emin değilim. kafam aşırı karışık , kurtulamıyorum bir türlü. yorumların hepsini dikkate alacağım. siz benim yerimde olsaydınız ne yapardınız? Lütfen düşüncelerinizi belirtmeyi ihmal etmeyin benim için aşırı önem taşıyor şimiden herkese teşekkürler
kafamda ne senaryo oluştu be….
