Bunun sebebi ilk 2 gün acısı.
0, 1 ve 2. günler çok acı geçer (re-lapse olmuyorsanız tabii), dopaminin geri çekilmesinin en ağır olduğu günlerdir bunlar. İlk relapse olduğunuz güne göre 1 ve 2 daha ağırdır çünkü relapse gününde yine dopamin almışsınızdır. Sadece Pişmanlık acısı vardır.
1 ve 2. günlerde ise pişmanlık acısına dopamin geri çekilmesi eklenir, ateşle barut yan yanadır. Aşağılık hissedilir, oyunlara sarılır, herkesle iletişim kesilir, iyileşene kadar en azından. Ayrıca hiçbir şey tat vermez.
İnsan o kadar acı çekiyor ki bu ilk 2 gün, genelde süreç te bozuluyor zaten. Tüm süreçlerimde bu böyleydi şuanki de böyle başladı, bundan kaçamazsınız.
Bu acıya bağlı relapselar arttıkça bu takıntı oluşuyor. 3. gün ve sonrasında iyileşmenin tam anlamıyla başlayacağını ve start alacağını düşünürken 2 veya 3. günde relapse olurken bulursunuz kendinizi, şimdi yine say 0-1-2, sonra yine say 0-1-2... Ve çok değil 2 kere bu saymayı yaptığınızda 1 hafta bitiyor zaten. Zaman da su gibi akıyor..
Her hafta, her ay 0-1-2. gün acısıyla geçiyor.. Bu da bütün hayatı acı verici yapıyor bir yerde, bundan kaçmak için daha çok relapse olunur... Sonra yine gün sayılır...
---
51. gün. 52. gün.. gibi şeyler yazan kişilerin oturup kafayı kırarak saydığını sanmam 0-1-2ciler gibi. Onlar ilk başladıkları günden günümüz tarihini çıkartarak ulaşıyorlar bu basit sonuca. Asıl takıntı süreç başında takılı kalan kişilerdedir.
60 günde bir relapse olma döngüsüyle 2 günde bir relapse olma döngüsü aynı değildir. 2 günde bir relapse olan adam tabiiki sayıp sayıp duracaktır. Bunlar hep tecrübelerim..