Düşünemiyorum, düşünemiyorum. Neler oluyor bana? Sorguladıkça daha da beter. Sorgulamadan durmak da beter. Bu ne biçim paradoks? İyi değilim. İyi hissetmiyorum. Çare düşünmemek mi? Sessizlik mi? Zor. Sessizlik olsa iyi olur gibiyim. Ağrıyor. Varlığım ağrıyor. İçimden birisi beni iyi etmeye çalışıyor ki bu yazıyı yazıyorum. Her bir cümlede duygu durumum değişiyor ama her daim huzursuzluk var. Olumsuzluk var. Tanımlayamıyor. Karmaşık, çok karmaşık. Buraya kadar yazdıklarım biraz rahatlattı gibi. Hep çabamız rahatlık mı olacak? Belki de rahatlık değil. Belki rahatlık hissini hiç yaşamadık. Belki bizim rahatlık olarak isimlendirdiğimiz olay uyuşturmadır. Acı var, rahatla yerine acı var, uyuştur daha alakalı oldu sanki. Acının olmamasıdır rahatlık. Acıyı yok etmeye çalışmak değil. İçimde birisi elma birisi. Ha o kadar kurnaz ki kendisine elma dedi az önce. Onu ben demedim. Ben iyiyimdir. Ben kimseye böyle demem. Ama o içimdeki birisi benimle aynı bedeni kullanıyor. Başkaları tarafından daha da beteri kendim tarafından yanlış anlaşılmamı sağlıyor. Ben ve O. Bu cümleyi sakinlikle söylemişsem eğer cümleyi söyleyen benimdir fakat herhangi bir olumsuzluk ile söylediysem O’dur. Ben karşılaştırmam, kategorize yapmam, doyumsuz değilimdir ama O Benim tam tersim. Bu kendimi iyi gösterme çabası değil. Haklı çıkma çabası değil. Bu yazıyı buraya kadar yazarken (hatta şu an yazdığımı da) o yazıyor olabilir, o tehlikelidir hem de çok tehlikelidir. Her şeyden daha tehlikelidir.
Son düzenleme:
