Nereden başlasam bilmiyorum.Sürecimin 39 günü.Yoğun stress , depressiv ruh hali ,bıkkınlık , motivasyonsuzluk yaşıyorum.Yoksunluktamıyım yoksa flatlinedamı tam kestiremedim , sanırım yoksunluğun son aşamaları.Beyin sisi hala üstümde , sürece başlarken büyük motivasyonla başlıyorsun fakat bunun nasıl zorluklarla dolu yol olduğunu belirli gün sayına gelince anlıyorsun.Bazen arkadaş ortamında saçmaladığım oluyor , dememem gereken laflar ediyorum ve saçmaladığımda oluyor.Lafı ettikten sonra " ne dedim lan ben?" dediğim oluyor.
Sanki beynime perde inmiş ve ben kendim gibi düşünemiyorum.Yeri geliyor istemeden arkadaşlarımla ( üni arkadaşları ) kaba konuşuyorum , agressiv davranıyorum , sanki kendime olan kızgınlığımı onlardan çıkmaya çalışıyorum.Ama inanın bana bunların hepsini özgür iradem dışında yapıyorum.
Kızlarla konuşamıyorum ve arkadaşlarım beni böyle biri gibi tanıyor.Halbuki böyle olmadığımı biliyorum , ve kızlarla konuşmada onlardanda iyi olduğumu.Fakat bu illet yüzünden böyle bir pısırığa dönüştüm.Ve onlar bana her defasında böyle dediklerinde onlara kızıyorum , böyle biri değilim çünki."Ben böyle biri değilim bu sebepten böyle oldum" söyleyemiyorum.Bıktım artık böyle biri olmak istemiyorum.
Son 1 ay içime kapanıklığımda arttı , arkadaşlarımlada eskisi gibi gezip tozmuyordum.İstemedende olsa kaba davranmaya başlamışım farkında olmadan.
Onlarda ben olmayınca , benim arkamdan konuşmaya başlamışlar."Bizden başka kimseyle konuşmuyor , içine kapanık" , hatta psikolojimde problem bile olduğunu söylemişler.Sırf bu tavırlarımdan dolayı.
Bende kendi kendime bu soruyu sormaya başladım "delimiyim lan ben?!".Artık akıl sağlığımdan bile şüphe duymaya başladım.
Sanki beynime perde inmiş ve ben kendim gibi düşünemiyorum.Yeri geliyor istemeden arkadaşlarımla ( üni arkadaşları ) kaba konuşuyorum , agressiv davranıyorum , sanki kendime olan kızgınlığımı onlardan çıkmaya çalışıyorum.Ama inanın bana bunların hepsini özgür iradem dışında yapıyorum.
Kızlarla konuşamıyorum ve arkadaşlarım beni böyle biri gibi tanıyor.Halbuki böyle olmadığımı biliyorum , ve kızlarla konuşmada onlardanda iyi olduğumu.Fakat bu illet yüzünden böyle bir pısırığa dönüştüm.Ve onlar bana her defasında böyle dediklerinde onlara kızıyorum , böyle biri değilim çünki."Ben böyle biri değilim bu sebepten böyle oldum" söyleyemiyorum.Bıktım artık böyle biri olmak istemiyorum.
Son 1 ay içime kapanıklığımda arttı , arkadaşlarımlada eskisi gibi gezip tozmuyordum.İstemedende olsa kaba davranmaya başlamışım farkında olmadan.
Onlarda ben olmayınca , benim arkamdan konuşmaya başlamışlar."Bizden başka kimseyle konuşmuyor , içine kapanık" , hatta psikolojimde problem bile olduğunu söylemişler.Sırf bu tavırlarımdan dolayı.
Bende kendi kendime bu soruyu sormaya başladım "delimiyim lan ben?!".Artık akıl sağlığımdan bile şüphe duymaya başladım.
Tavsiyelerinize ihtiyacım var , şu an çok depressiv hissediyorum kendimi ama ortada elle tutulur sebep yok.Kendi kendime söylüyorum "Ne zaman yaşayacağım lan ben ?!" , "Niye gelip beni buldu?!" , "benim yaşamaya hakkım yokmu?!".Başka benim yaşımdaki gençler birlikte vakit geçirip , eğlenirken , gülerken , ben neden burda yas tutmalıyım?!....Ha ortada bir sebepte yokken , moralim bozuk olunca moralimin bozuk olduğuna kızıp sinirleniyorum , böyle bir saçma döngü işte.
Son düzenleme:
