Uygun bir alt başlık bulamadığım için buraya açıyorum konuyu. Belki de alakalıdır emin değilim.
Şu anda objektif olarak baktığımda hayatımda olumsuz pek bir şey yok. Annem ve babam hayatta. Kardeşim de hayatta. Akrabalarım, ailem ve arkadaşlarım bana iyi davranıyor. Maddi anlamda ciddi bir sıkıntımız yok çok şükür. Genetik olarak avantajlı durumdayım. İnsanlar bu yüzden benden bahsettiklerinde yakışıklı birisi olarak tarif ediyor. Sarı saçlı, mavi gözlü, 190 boyunda ve fit bir vücuda sahip birisiyim. Kızlar bu yüzden bana fazlasıyla ilgi gösteriyor doğal olarak. Okulumda başarılıyım ve dersleri geçmek konusunda, bölümümün en iyileri ile rekabet etmekte sorun yaşamıyorum. Aynı zamanda kürek sporu ile uğraşıyorum ve bu spor dünyadaki en zor sporlardan biri olarak kabul ediliyor. Bu sene okulumdan mezun olacağım ve anında bir iş bulma ihtimalim de var.
Bunları kendimi övmek için değil, objektif anlamda ne durumda olduğumu göstermek için yazdım. Kendime yüksek standartlar koyuyorum ve o standartlara erişmediğim sürece kendimi her şeyden soyutluyorum. Arkadaşlarımla aramı bozuyorum, ailem ve akrabalarım ile iletişimi koparıyorum. Çok küçük bir sebep bulup o yüzden etrafımdaki insanları kendimden uzaklaştırıyorum. Bir şeyde başarısız olduğumda ya da hayal kırıklığına uğradığımda kendimi adeta imha ediyormuşcasına spor yapıyorum ya da kilometrelerce yürüyorum.
Aslına bakıldığında, ortada gerçekten bir sorun ya da sıkıntı yok. Mesela bu seneki hedefim bir yarışmada madalya kazanabilmek, yazılım sektöründe bir işe girebilmek. Diğer bir taraftan da üzerimde ilişki yaşama baskısı da var ve kendimi bile bile yalnız bırakıyorum. Kızlar ile konuştuğumda, gelen en ufak bir ilgi belirtisinde kendimi konuştuğum kız/kızlardan soğutuyorum. Şu ana kadar kendimden soğuttuğum kız sayısı en az 20 olabilir. Kendimi sabote ettiğimi hissediyorum ve gerçek potansiyelimi kullanamadığımı hissediyorum ama buna karşı koyamıyorum. Sanki bu hedeflerime ulaşamazsam, hayatım berbat olacak ve insanlarla iletişim kurmanın, hayatın tadını çıkarmanın bir anlamı olmayacakmış gibi hissediyorum.
Bir de hedeflerime ulaşmak için depresyona girmem gerektiğini, kalbimin kırık olması gerektiğini, sinir ve hırs ile dolu olmam gerektiğini düşünüyorum. Bunu düşünerek insanlarla aramı bozup mutlu olabileceğim şeyleri hayatımdan çıkartıyorum.
Nasıl bir yol izlemem gerekiyor?
Şu anda objektif olarak baktığımda hayatımda olumsuz pek bir şey yok. Annem ve babam hayatta. Kardeşim de hayatta. Akrabalarım, ailem ve arkadaşlarım bana iyi davranıyor. Maddi anlamda ciddi bir sıkıntımız yok çok şükür. Genetik olarak avantajlı durumdayım. İnsanlar bu yüzden benden bahsettiklerinde yakışıklı birisi olarak tarif ediyor. Sarı saçlı, mavi gözlü, 190 boyunda ve fit bir vücuda sahip birisiyim. Kızlar bu yüzden bana fazlasıyla ilgi gösteriyor doğal olarak. Okulumda başarılıyım ve dersleri geçmek konusunda, bölümümün en iyileri ile rekabet etmekte sorun yaşamıyorum. Aynı zamanda kürek sporu ile uğraşıyorum ve bu spor dünyadaki en zor sporlardan biri olarak kabul ediliyor. Bu sene okulumdan mezun olacağım ve anında bir iş bulma ihtimalim de var.
Bunları kendimi övmek için değil, objektif anlamda ne durumda olduğumu göstermek için yazdım. Kendime yüksek standartlar koyuyorum ve o standartlara erişmediğim sürece kendimi her şeyden soyutluyorum. Arkadaşlarımla aramı bozuyorum, ailem ve akrabalarım ile iletişimi koparıyorum. Çok küçük bir sebep bulup o yüzden etrafımdaki insanları kendimden uzaklaştırıyorum. Bir şeyde başarısız olduğumda ya da hayal kırıklığına uğradığımda kendimi adeta imha ediyormuşcasına spor yapıyorum ya da kilometrelerce yürüyorum.
Aslına bakıldığında, ortada gerçekten bir sorun ya da sıkıntı yok. Mesela bu seneki hedefim bir yarışmada madalya kazanabilmek, yazılım sektöründe bir işe girebilmek. Diğer bir taraftan da üzerimde ilişki yaşama baskısı da var ve kendimi bile bile yalnız bırakıyorum. Kızlar ile konuştuğumda, gelen en ufak bir ilgi belirtisinde kendimi konuştuğum kız/kızlardan soğutuyorum. Şu ana kadar kendimden soğuttuğum kız sayısı en az 20 olabilir. Kendimi sabote ettiğimi hissediyorum ve gerçek potansiyelimi kullanamadığımı hissediyorum ama buna karşı koyamıyorum. Sanki bu hedeflerime ulaşamazsam, hayatım berbat olacak ve insanlarla iletişim kurmanın, hayatın tadını çıkarmanın bir anlamı olmayacakmış gibi hissediyorum.
Bir de hedeflerime ulaşmak için depresyona girmem gerektiğini, kalbimin kırık olması gerektiğini, sinir ve hırs ile dolu olmam gerektiğini düşünüyorum. Bunu düşünerek insanlarla aramı bozup mutlu olabileceğim şeyleri hayatımdan çıkartıyorum.
Nasıl bir yol izlemem gerekiyor?
