Merhaba sevgili arkadaşlar, ben 24 yaşındayım bu yaşıma kadar hep şu mentalitede yürütüyordum ilişkilerimi "benim insanlara hakkım geçsin de onların bana geçmesin aman dikkat edeyim" gibi bakış açısı ile sürekli insanlara borçlanmamak üzerine ilişki kurdum. İnsanlardan bir şey beklememeye çok özen gösterdim ama fark ettim ki zamanla aslında gizli gizli bekliyormuşum. Yeterince emek vermedigim bir ilişkide herhangi bir iyilik görünce aşırı strese girip o insana karşı öfke hissettiğimi ondan korktuğumu da fark ettim. Çünkü kendim gibi olduğunu düşünüyorum herkesin ve iyilikten korkuyorum. Üniversiteye geçene kadar bu özelliğim nedeniyle dostluklarım bozulmuştu çünkü insanlar beni kullanmaya başladı. Ben de üniversitede herkese karşı çok mesafeli durdum. Ne alıp verdiğime çok dikkat ettim. İnsanlar not vermek için benim peşimden koşuyordu en çok da onlardan korktum. Yani insanlara kendi içimden gerçek bir dostluk veremiyorum arkadaşlar. Çünkü biliyorum ki biri karşılıksız olduğunu iddia ettiği bir iyilik edince beklediğini de alamayınca sinirlenecek. Aslında bu durumun beni bağlamaması gerekiyor ama karşımdan iyilik görünce onun öfkesini uyandırmamak için içimde bir borç hissediyorum, ilerde bir gün benden bir şey isterse diye kendimi diken üstünde hissediyorum ve bu motivasyonla hayatıma yön veriyorum. Biri ile samimi ilişki kurmak istiyorsam eğer onu yaptığı her iyilikte uyarıyorum bu iyiliğin beni bağlamaz ona göre yapıyosan yap diyorum. Kendimi değersiz hissettiğim de ortaya çıkmış oluyor bu şekilde, o ilişkimde de saygıyı zamanla yitiriyorum. Hatta karşımdaki insanların damarına basmak istiyorum bazen, yalandan yanımda durmasın dürüst olsun diye. Gitmek istiyosan ****** git modundayim hep, ailemi bile karşıma alıp birlikte durmak istiyorsanız durun bana ana babalık yapmak içinizden gelmiyorsa şuanda gidebiilirsiniz şeklinde bir konuşma yaptım. Bana duygu sömürüsü yapılmasından nefret ettiğim için anlayışsız biri oldum. duygusal beklentilerim çok fazla bu nedenle böyle oluyor biliyorum

Şimdi size sorum şu, ben toplum içerisinde bu hissimi nasıl gizlerim, minnet duygumu hissederlerse beni kullanırlar çünkü. Beni kullanıyorlar mi diye panik atak halinde olup sürekli her şeyin hesabını yapan bir imaj da çizmek istemiyorum. Her şeyi bu kadar kontrol etmeyi bırakıp insanlara nasıl güvenebilirim.