İç Dökme

bocchi · 28 May 2022

Merhaba beyler. Arada, burada güzel içerikler paylaşıyorum. Bazen geliyorsunuz ve iç döküyorsunuz buraya siz de. Ben de çevremde konuşacağım kimse olmadığı için buraya içimi dökmek istiyorum.

Yaşadığım yerden, evden nefret ediyorum. Seneye sınava girip ne şekilde olursa olsun buradan gitmek istiyorum. Ailem o kadar iğrenç ki, etrafımdaki herkes beni o kadar aşağıya çekiyor ki dayanamıyorum artık. Herkesin bir şekilde bir yere tutunuyor, ama ben tutunamıyorum beyler (rahmetli Oğuz Atay'a a göndermemizi yapalım) yalnızlığın dibindeyim. Önümde bir yılım var. İnsan bir yılda çok değişebilir. Ben de kendime bir yıllık plan çiziyorum, planlar hazırlıyorum (Selim gibi) Sonra bunları geliştiriyorum. Ama tekim beyler. İnsanlara karşı öyle bir kin duyuyorum ki "yakında göreceksiniz" diyorum. "Onlar" a göstereceğim. Aptal inanışlarını yıkacağım, güçleneceğim. Yanlışlarımdan öreceğim kendimi beyler. Kurtulacağım bu b*k çukurundan. Allah belalarını versin bu insanların. Kötü insanlar, herkes. Kendime benzeyen, hemen hemen aynı sorunları yaşadığım insanlar bile beni bırakıyor. Ben Selim'im , Yeraltı Adamı'yım, Raif Efendi' yım.
Bazı sağlık sorunlarım var, ama düzelebilir. Sosyal olarak nasıl gelişebilirim bilmiyorum, ama araştıracağım. Acıyı seviyorum beyler beni geliştiriyor, yukarıya çıkarıyor.

Ama işte tek olunca, her şey üst üste gelince, umutsuzluk bedenime hakim olunca (umutsuzluk, bulunduğum bu durumdan kurtulamayacağımı düşündüğüm için oluyor) aklıma intihar düşünceleri geliyor. Ama sonra diyorum ki, Niye? Bu aptallar ordusuna pes mi edeceğim? Elimde olan hayatımı kendimden alıp, istediğim hayatı mı kaçıracağım. Lanet olsun, savaşacağım. Ne olursa olsun, kim ne derse desin.

Bu arada süreçte 38. Gündeyim. Bu bağımlılıktan kurtulmanın en önemli unsurunun amaç olduğunu düşünüyorum. Amaçlarıma odaklandikca aklıma bile gelmiyor.

Neyse, ben gideyim biraz Selim'i okuyayım.

Rodion Romanoviç · 28 May 2022

Selim karakterine hayat veren Oğuz Atay dahi hayata bu kitaplar ile tutunmustur. Oğuz Atay da bir vazgeçis yoktur. Selim'i asla vazgeçerken göremezsin. Selim hep arar. Turgut ta onu takip ederken ,hayatta tutunacak bir şey arar.

Yeraltı adamı olmakta bir vazgeçis değildir. Bence değişik bir yaşam biçimidir. Onlara göstereceğim tarzı konuşmalari Oğuz Atay'da Dostoyevski'de çok yapar. Gösterdiler mi? Belki de... Belki de amacı birilerine bir şey göstermek yapmamak gerek. Hayatının bir kaç yılını hapishanede geçiren adam birilerine bir şey göstermiyor idi. Gene de yaşadı.

Targetlock · 29 May 2022

Kaosun , aptallığın , tek düzeliğin , nankörlük ve sevgisizliğin , samimiyetsizliğin ve ihanetin normal karşılandığı toplumda yer altına inmek soylu bir davranıştır.
Yalılması gereken aklı güçlendirmek , bol bol okumak geçmiş dönemlere bakmak gerekir.
Bununla beraber güçlenmiş akılla kişi kendisinin kim olduğunun araştırması içine girmelidir. Güçlü ve zayıf yönlerini öğrenmelidir.
Bu yolda acıyı seveceksin. Göz yaşın ağacı büyüten su gibidir. Alın terin yine öyle.
Acı çektikçe güçlenecek güçlendikçe acı çekeceksin.
Aptallar ordusuna da kin duyarak kendi konforunu bozma.
Aranızda başlayan sözsüz iletişimler oluşacaktır. Vurucu bir şekilde galip gel. Tek kelime etmeden onları paramparça edebil.
İmajını da taklit ile değil güçlenmiş akılla , aklın çizdiği rotada çektiğin acıyla keşfedersin. Baskın , güçlü özelliklerini geliştir. Zayıf yönlerine en az düşmanın kadar hakim ol. Karanlığına ve aydınlığına hakim ol.
Zirvelere çık. Vadilere in.
Bu yolculuk seni güçlendirecektir.
Güçlendikçe kinin zayıflıktan doğduğunu fark edeceksin.
Sürekli yaz.
İnsan okuyarak ve satır satır yazarak gelişir.
Aptal ordusu sana saygı duymaya başladıklarında tek istediğin ilgi ise buyur karış aralarına.
Zamanla aptallar ordusu genişler böylece.
Eğer aptallar ordusunun saygısına ihtiyacın dahi olmadığını anladığında kendine duyacağın saygıyı şimdiki halinle tahmin bile edemezsin.
Güçlenmiş ve kendinin farkına varmış benliğinin bu hayatta yapacağı görevler olacaktır. Amacına sıkı sıkıya sarılıp onu başarana kadar duramayacaksın.
Kötülüğün kırmızı gözlerine dimdik bakabileceksin.
İyiliğin şefkatli ellerini de tutacaksın.
Bu yolculuk seni müthiş bir dengeye oturtacak.
Bu yolculuk elini pantolonuna 90 gün sokmamakla biten bir yolculuk da değil.
İşin en acı tarafı organını bir müddet ovuşturmadan durabildiğinde buna sevinemeyeceksin. Kendini ne kadar aciz bir hale soktuğun için üzülebilir ya da kendini fazla büyük gördüğün için kızabilirsin.
Fakat bu da bir ilerlemedir.

Bu yazdığım yazıyı kendi günlüğüme ekleme ihtiyacı da hissettim.

zümrütAnka · 29 May 2022

Targetlock' Alıntı:
Kaosun , aptallığın , tek düzeliğin , nankörlük ve sevgisizliğin , samimiyetsizliğin ve ihanetin normal karşılandığı toplumda yer altına inmek soylu bir davranıştır.
Yalılması gereken aklı güçlendirmek , bol bol okumak geçmiş dönemlere bakmak gerekir.
Bununla beraber güçlenmiş akılla kişi kendisinin kim olduğunun araştırması içine girmelidir. Güçlü ve zayıf yönlerini öğrenmelidir.
Bu yolda acıyı seveceksin. Göz yaşın ağacı büyüten su gibidir. Alın terin yine öyle.
Acı çektikçe güçlenecek güçlendikçe acı çekeceksin.
Aptallar ordusuna da kin duyarak kendi konforunu bozma.
Aranızda başlayan sözsüz iletişimler oluşacaktır. Vurucu bir şekilde galip gel. Tek kelime etmeden onları paramparça edebil.
İmajını da taklit ile değil güçlenmiş akılla , aklın çizdiği rotada çektiğin acıyla keşfedersin. Baskın , güçlü özelliklerini geliştir. Zayıf yönlerine en az düşmanın kadar hakim ol. Karanlığına ve aydınlığına hakim ol.
Zirvelere çık. Vadilere in.
Bu yolculuk seni güçlendirecektir.
Güçlendikçe kinin zayıflıktan doğduğunu fark edeceksin.
Sürekli yaz.
İnsan okuyarak ve satır satır yazarak gelişir.
Aptal ordusu sana saygı duymaya başladıklarında tek istediğin ilgi ise buyur karış aralarına.
Zamanla aptallar ordusu genişler böylece.
Eğer aptallar ordusunun saygısına ihtiyacın dahi olmadığını anladığında kendine duyacağın saygıyı şimdiki halinle tahmin bile edemezsin.
Güçlenmiş ve kendinin farkına varmış benliğinin bu hayatta yapacağı görevler olacaktır. Amacına sıkı sıkıya sarılıp onu başarana kadar duramayacaksın.
Kötülüğün kırmızı gözlerine dimdik bakabileceksin.
İyiliğin şefkatli ellerini de tutacaksın.
Bu yolculuk seni müthiş bir dengeye oturtacak.
Bu yolculuk elini pantolonuna 90 gün sokmamakla biten bir yolculuk da değil.
İşin en acı tarafı organını bir müddet ovuşturmadan durabildiğinde buna sevinemeyeceksin. Kendini ne kadar aciz bir hale soktuğun için üzülebilir ya da kendini fazla büyük gördüğün için kızabilirsin.
Fakat bu da bir ilerlemedir.

Bu yazdığım yazıyı kendi günlüğüme ekleme ihtiyacı da hissettim.

Güzel bir yazı dostum