Birinci önceliğin hayatta kalmak onu öncelikle hatırlatayım. 2.si, eğer söz konusu eğitim veya iş hayatıysa hedefsizlik diye bir şey söz konusu dahi olamaz. Çünkü insanın karakteri bir zaman sonra yerine oturduğunda ilgi alanlarını keşfetmeye başlıyor. Atıyorum bir enstruman çalıyor, "ulan ben sanatçı olacağım" diye bir hedef belirleyiveriyor. Bu değişken de olabiliyor, sabit ve ciddi bir hedef de. Ama önemli olan neye ilgi duyduğun, ve o ilgi alanında kendine ne gibi bir hedef koyuyorsun? bu önemli.
Bir hedefi sadece para kazanmak için belirliyorsan o hedefin üzerine s*ç daha iyi zaten. Birinci önceliğin asla ve asla para değil, senin gerçekten sevdiğin ve mutlu olacağın bir hedef olmalı. Anlıyorum hepimiz genciz ve bu tip kaygılarımız oluyor, ama bunlar geçici. Her şey gidip geriye sadece mutluluğun ve mutsuzluğun kalınca o zaman anlıyorsun ne kadar önemli olduğunu.
Ha bir de, fazla takılma bu tip kıytırık şeylere. İlgi alanın varsa üzerinde belirleyemeyeceğin bir hedef söz konusu dahi değil. Önce hayatta kalmayı öğren. Mesela kendine ne kadar saygı duyuyorsun? Kişisel gelişimine ne kadar yatırım yaptın? Olgun musun? Neyin ne olduğunu bilen biri misin? Bunlar önemli. Ailelerin belki de en büyük problemi bu. Küçüklükten beri okuyup şu olacan, bu olacan diye diye allak bullak ediyorlar çocuğun psikolojisini. Lan bir sal, zaten çocuk büyüyünce buna kendisi karar verecek.
Neyse, umarım faydalı olmuştur.
