Merhaba arkadaşlar, başta uyarayım bu konu faydalı bir konu değil tamamen kendim için olan bir konu. Umarım çaremi bulabilirim.

Son 1 aydır sürekli geçmişte yaptıklarımı hatırlayıp keşke geçmişe gitsem, keşke böyle yapmasaydım diyerek hayıflanıyorum. Geçmişte takılıp kalmak akıl karı bir şey değil. Ancak kendimi engelleyemiyorum, sürekli geçmişe bir pişmanlığım var. Örneğin, keşke derslerine düzenli çalışan, sorumluluk sahibi biri olsaydım; keşke 12.sınıftayken daha çok çalışıp mezuna kalmasaydım, keşke sene başında dershaneye gitmeseydim, keşke başka bir ailede doğsaydım... Bunun gibi düşüncelerimi engelleyemiyorum. Evet bizi biz yapan geçmişimiz, geçmiş tecrübelerimizdir fakat tecrübe bir işe yaramıyor. Örneğin, şu an bir zaman makinem olsaydı ve geçmişe gitseydim kesinlikle lise boyunca düzenli olarak derslerime çalışırdım ve çok daha önceden yazılım öğrenirdim. Bunu yapsaydım muhtemelen şimdiye göre çok daha mutlu olurdum. Mezuna kalıp 1 yıl daha kitaplarla boğuşmazdım, freelancer olarak bir gelirim olurdu ve ekonomik olarak bağımsızlığımı kazanırdım. Ancak geçmişte bunları yapmadım. Şimdi bütün bunları yapma fırsatımı kaçırdığımı hissediyorum. Yani bugüne kadar tembel bir şekilde yaşadım gelecekte de böyle olacak, değişemeyeceğim gibi düşüncelerim var. Değişebileceğime dair hiç umudum yok. Bir psikoloğa gitmem mümkün değil. Beni anlayabilecek bir ailem yok. Neler yapabilirim? Nasıl değişebilirim? Nasıl geleceğe daha umutla bakabilirim?

Bazen aynı duyguları ben de yaşıyorum. Önemli olan mücadeleyi hiçbir zaman bırakmamak bence. Bu pişmanlığımızı üniversitede de yaşamak istemiyorsak yapmamız gereken şey bence şu:

Üniversitenin sonundaki kendimizi hayal edelim. Neleri iyi yaptık veya neler için pişmanız? Bütün bunları gözümüzde canlandırınca hayali bir yol haritamız olacak. Şimdiden harekete geçersek en azından üniversite yıllarımızı verimli geçiririz ve bir pişmanlık vakası daha yaşamayız.

psychoder' Alıntı:

Merhaba arkadaşlar, başta uyarayım bu konu faydalı bir konu değil tamamen kendim için olan bir konu. Umarım çaremi bulabilirim.

Son 1 aydır sürekli geçmişte yaptıklarımı hatırlayıp keşke geçmişe gitsem, keşke böyle yapmasaydım diyerek hayıflanıyorum. Geçmişte takılıp kalmak akıl karı bir şey değil. Ancak kendimi engelleyemiyorum, sürekli geçmişe bir pişmanlığım var. Örneğin, keşke derslerine düzenli çalışan, sorumluluk sahibi biri olsaydım; keşke 12.sınıftayken daha çok çalışıp mezuna kalmasaydım, keşke sene başında dershaneye gitmeseydim, keşke başka bir ailede doğsaydım... Bunun gibi düşüncelerimi engelleyemiyorum. Evet bizi biz yapan geçmişimiz, geçmiş tecrübelerimizdir fakat tecrübe bir işe yaramıyor. Örneğin, şu an bir zaman makinem olsaydı ve geçmişe gitseydim kesinlikle lise boyunca düzenli olarak derslerime çalışırdım ve çok daha önceden yazılım öğrenirdim. Bunu yapsaydım muhtemelen şimdiye göre çok daha mutlu olurdum. Mezuna kalıp 1 yıl daha kitaplarla boğuşmazdım, freelancer olarak bir gelirim olurdu ve ekonomik olarak bağımsızlığımı kazanırdım. Ancak geçmişte bunları yapmadım. Şimdi bütün bunları yapma fırsatımı kaçırdığımı hissediyorum. Yani bugüne kadar tembel bir şekilde yaşadım gelecekte de böyle olacak, değişemeyeceğim gibi düşüncelerim var. Değişebileceğime dair hiç umudum yok. Bir psikoloğa gitmem mümkün değil. Beni anlayabilecek bir ailem yok. Neler yapabilirim? Nasıl değişebilirim? Nasıl geleceğe daha umutla bakabilirim?

Genişletmek için tıklayın ...

Dününü değiştiremezsin dostum. Yapacaklarını şimdi yapabilirsin

Dostum sana farklı bir bakış açısı sağlamak istiyorum çünkü eskidende bende buna benzer kronik sorunlar yaşıyordum.Şimdi o zamanlarıma dönüp baktığımda garip bir tebessüm duyuyorum.
Öncelikli olarak bu geçmişe dönsem senaryoları tek bir olgu üzerinde ilerler;herşeyin iyi gitme tezi.Bu gerçek hayatta mümkün olmayan bir şey.İyi ve kötü olaylar bir dengede ilerler.Bu denge karmaşık gelebilir fakat en nihayetinde gerçekçi olan tek şey budur.Sonraki olay ise bu senaryolar da bir zaferin yarattığı mutluluk halüsinasyonudur çünkü biz bunları yaşarsak mutlu olacağımızı varsayarız.Oysa hiçbir zafer veya ödül bizi tek başına mutlu etmez.Bu filmlerle,sosyal medyayla bilinç altımıza yerleştirilen mutlu olacağımız varsayamı acıdan kaçınmakla sonuçlanır.İnsanların acıdan,aksiyondan kaçıp sanal hazlarla kendilerini mutlu etmeleri ve bununla birlikte geçmişe daha dair asla gerçekçi olmayacak senaryolar üretmesi günümüzde hiç şaşırtıcı değil.Çünkü birşeyi ne kadar sevdiğimiz aslında onun ne kadar acısına göğüs gereceğimizle ilgidir.Bugünlerde insanlar sadece ödüllerle ilgileniyor.Şaşılması gereken de tam olarak bu sonrasında ona sahip olmanın anlamsızlığı üzerine temalara düşmelerine yol açıyor.Benim bakış açıma göre ödüller sadece yan etkilerdir.Çünkü ben ne ödül istediğimle değil,hangi şey uğruna acı çekeceğimi seçerim,neleri feda edebileceğimle ilgilenirim,hangi sıkıntıları göğüsleyeğimle ilgilenir ve bunlara göre bu hayatta vereceğim mücadeleyi seçerim.Çünkü iyi ve kötü dengededir, kötü şeyler olur ben onlara engel olamam,işte burada ben iyi şeyleri yapmak için mücadele ederim.Örneğin dünyada insanlar açlıktan ölüyor mu? Gidip bugün sokaklarda aç kalmış insanları doyurmaya çalışırım . Herşey değişmez belki ama bu umut benim için yeterli.
Mücadeleyi seçmediğin için geçmişteki seni suçlayabilirsin ama ne yaparsan o yap o şeyler yaşanacaktı,sendeki o duygusal ve zihinsel donanım yoktu ve sadece o şeyleri yaşadığın için o duygusal ve zihinsel donanım oluştu. Geçmişine pişmanlık değil minnet duymalısın dostum çünkü çoğu insanın çok geç tanıştığı şeyleri farketmeni sağladı.He bu arada hala o düşündüğün şeyler yaşandığında herşeyin güzel olacağını düşünebilirsin ama hala olaya tek bir olgudan bakıyorsun ya o yaptıkların daha kötü sonuçlar getirseydi ? Bunları bilmenin hiçbir imkanı yok,tek bildiğin sadece yaşadıkların.